Bardzo dobre dane napłynęły z amerykańskiej gospodarki, wskaźnik bezrobocia spadł poniżej 5% i wynosi 4,9%. Oznacza to najlepszy wynik od 8 lat i wyraźny sygnał coraz lepszej koniunktury. Wskaźnik ten jest również brany pod uwagę przez FOMC przy ustalaniu decyzji odnośnie podwyższenia stóp procentowych.
Wskaźnik bezrobocia poniżej 5% jest wynikiem na tyle dobrym, że nie wymaga już wdrażania żadnych programów wsparcia. Jest to sytuacja unormowana i ekonomicznie pożądana, gospodarka posiada jeszcze rezerwuar potencjalnych pracowników, a jednocześnie nie występuje problem osób trwale bezrobotnych, bo praca jest łatwo dostępna. Co innego, gdy sytuacja na rynku pracy przedstawia się tak, jak np. w Polsce, gdzie wskaźnik bezrobocia utrzymuje się od kilkunastu lat (z niewielką przerwą) na poziomie dwucyfrowym. Wówczas mamy do czynienia z rynkiem pracy, na którym to pracodawcy dyktują warunki, a więc i niskiej płacy, co przekłada się później na konsumpcję, produkcję, dzietność itd. W Stanach Zjednoczonych nie do pomyślenia jest, żeby bezrobocie było dwucyfrowe i jednocześnie ktoś mówił o „cudzie gospodarczym”. Natychmiast spowodowałoby to wymianę władz i ich społeczne potępienie.